حمام ترک

حمام ترکی را باید نوعی حمام عمومی دانست که دارای ارتباط محکمی با دوره امپراطوری عثمانی و مخصوصا جهان اسلام است. نوع دیگری از آن، به عنوان روشی برای پاکیزگی و کسب آرامش در دوره ویکتوریا (سال 1837 الی 1901 میلادی) به محبوبیت رسید. در ادامه شاهد گسترش آن در سرتاسر امپراطوری بریتانیا و اروپای شرقی بودیم. گفتنی است ساختمان‌های آن‌ها دارای ظاهری شبیه به حمام‌های آب گرم دوران امپراطوری روم باستان هستند.(حمام ترک)

برخلاف سونای روسی، که در آن از بخار استفاده می‌شود، تمرکز در حمام‌ های ترکی روی آب است. حین استفاده از آن، تقریبا از فعالیت‌های مخصوصی که در حمام های روم باستان دنبال می‌شد، پیروی می‌شود. در ترکیش بث فعالیت با کسب آرامش به وسیله رفتن به اتاقی که با جریان مداوم آب داغ گرم می‌شود، آغاز خواهد شد. هوا در این اتاق خشک بوده و به همین دلیل افراد درون آن تعریق را تجریه خواهند کرد. بسته به اهدافی که فرد برای کسب سلامتی دنبال می‌کند، ممکن است پیش از رفتن به داخل آب سرد، به اتاقی با دمای بیشتر ورود پیدا کند.

بعد از شستن کامل بدن و در ادامه دریافت ماساژ، فرد مجددا با هدف کسب آرامش و ریلکس کردن، این مرتبه وارد اتاقی خنک شده و مدتی را در آن باقی می‌ماند

در حمام‌ های عمومی که به طور متداول در دوره‌های مختلف حکومت‌های اسلامی مورد استفاده قرار می‌گیرند، هوای اتاق‌ها معمولا کمی همراه با بخار است. در ترکیش بث ویکتوریا، فرد بعد از خروج از اتاق گرم، درون استخری از آب سرد شیرجه می‌زد، اما حمام های اسلامی فاقد استخر هستد، مگر این که به جریانی از یک چشمه طبیعی دسترسی وجود داشته باشد. در حمام های اسلامی به جای شیرجه زدن داخل آب سرد، معمولا آب سرد کم کم روی بدن فرد ریخته می‌شود.

یوهان لودویگ به عنوان یک فیزیک‌دان و شیمی‌دان آلمانی، در سفری که به شهر لندن داشت، تعریف جالبی از حمام ترکی که در آن زمان طی دوره ویکتوریا به محبوبیت دست یافته بود بیان کرد. به عقیده وی، ایده ایجاد چنین حمام هایی، دستاورد بزرگی بود که بعد از قرن‌ها فراموشی، مجددا به مرحله عمل در آمد. او هوای اتاق‌ها را نه کاملا نم‌دار، نه کاملا خشک و نه دارای بخار قلمداد می‌کرد. او تصور می‌کرد در ترکیش بث، بدن انسان در هوایی گرم غوطه‌ور خواهد شد.